Zbiórka Wieszaków

Drodzy Przyjaciele Domu Misyjnego  w Swarzewie!

Jak wiecie jednym z wymiarów naszej ewangelizacji są misteria,  w których przedstawiamy żywoty świętych lub krótkie historyjki z morałem. Do tej pracy jest niezbędna nasza rekwizytornia w której ostatnio przybyło bardzo dużo kostiumów, aby w niej panował ład i porządek misjonarze zatroszczyli się o szafy. Jednak , aby je wykorzystać brakuje nam wieszaków dlatego prosimy Was  o wsparcie w tej kwestii.

Do zobaczenia na odpuście św. Józefa,

na którym będziemy wystawiać dalsze losy Marii de Mattias

Z Serca Everesty

                                  PERŁA

Pewien starszy mężczyzna posiadał wielki skarb, który trzymał głęboko w swojej szkatule. Uważał perłę za coś cennego, ale nie widział w niej nic zachwycającego. Kiedyś, gdy ją otrzymał brał ją w dłonie i długo się jej przypatrywał, lecz z biegiem czasu i to go znużyło. Według niego wyglądała i była jak inne perły na świecie, a on sam pragnął czegoś więcej.

Mijały lata, a starszy mężczyzna już nie zaglądał do szkatuły by obejrzeć perłę, jakby całkowicie zapominając o jej posiadaniu. Gdy tylko nadarzyła się okazja sprzedaży perły nie wahał się wcale. Nowy kupiec był nią zachwycony od pierwszego spojrzenia i dał za nią siedem złotych monet, o wiele więcej niż żądano, jakby przeczuwając, że ma ona ogromną wartość.

Sprzedający próbował zrozumieć jego zauroczenie i z przekąsem tylko dodał, że reklamacji i zwrotów nie uwzględnia. Nawet nie zauważył, że kupujący młodzieniec w ogóle go nie słuchał tak był skupiony na perle. Trochę mu zazdrościł tego młodzieńczego zapału i zapragnął przez moment zobaczyć to, co on widzi w tej perle, więc zaczął się wsłuchiwać jak się nią zachwyca.

Młodzieniec wziął ją delikatnie w palce i obrócił w stronę słońca, które przenikając ją swoimi promieniami ukazało jej prawdziwe piękno, barwę i wielkość. Sprzedawca oniemiał zachwycony jej blaskiem i ze zdziwienia, że miał w posiadaniu coś tak cennego i tego nie widział, teraz dopiero zaczął żałować , ale było już za późno, transakcji dokonano.

Młodzieniec z radością wziął swój najcenniejszy skarb, schował w jedwabistą chustę i umieścił w kieszeni blisko swego serca, by mieć pewność ,że nigdzie jej nie zgubi. Po czy uścisnął dłoń sprzedawcy dziękując za zakup i pożegnał się z nim.

Tylko trzask zamykanych drzwi teraz huczał sprzedawcy w głowie, a jego myśli krążyły wokoło: ”Straciłem ją na zawsze! Już jej nie odzyskam! Jestem głupi i ślepy!”. Tak też było, już nigdy więcej nie widział jej na oczy, pozostała jedynie pięknym wspomnieniem. A złote monety nie cieszyły już swym blaskiem tak jak w pierwszym momencie, w jego oczach były nic niewarte w porównaniu z tym co utracił.

Z Serca Everesty

SAMOTNOŚĆ

Więdnę i usycham...

tęsknie, bo nie umiem inaczej

nie jem, nie pije

bo samotność mi nie smakuje

każdy kęs wydaje się jakiś pusty, niepotrzebny

mimo ciszy, spokoju,

jakoś na nic nie mam nastroju

tylko bym spała

by nie czekać

by nie słyszeć

by nie czuć...

tej pustki, tej ciszy,

która wgniata, jak robaka

wszystko wydaje się bezsensu

bo samotność mi nie smakuje

mimo, iż ją lubię i cenię... czasami

to kocham być z kimś

choćby za ścianą, za firaną...

by słyszeć głos, kroki

czuć czyjąś obecność

by wychodząc pożegnać

a wracając wiedzieć

że ten ktoś czeka

że jest...

do kogo otworzyć usta

nie smakuje mi samotność

bo jest gorzka

bo wypatruje co dnia tej twarzy

znajomej, utęsknionej,

by mieć pewność, że jest...

tak po prostu

bo samotność mi nie smakuje

choć podobno jest cenna

i wielu za nią idzie

z zatopionym w niej wzrokiem

a mnie jej uroda nie zachwyca

jej towarzystwo nie odpowiada

jest dla mnie zbyt chłodna

taka jakaś pusta, smutna

ale jak patrze na nią

to widzę jak już zaplata długie warkocze

czasu już trochę upłynęło

minęło...jest taka podobna...

bo samotność mi nie smakuje

patrze przed siebie i już nic nie widzę...

słucham dawnych żartów, które już nie chcą śmieszyć

czytam, a zupełnie nie wiem o czym

oglądam zdjęcia i tyle tam twarzy...

których już nie ma

muzyka gra, a jakby coś obok tylko brzęczało

tak mi ona nie smakuje

nie odkładam nic na później

bo nie wiem czy przyjdzie

jak mi ona nie smakuje

bo brak w niej tego ciepła

co niosą ręce

co niosą oczy

co niosą usta

co niesie obecność...

bo samotność mi nie smakuje...